เสวก คือ

• -วก
  น. ข้าราชการในราชสำนัก. (ป.; ส. เสวก = คนใช้).

• เส     ก. เฉ, ไถล, เช่น เสไปพูดเรื่องอื่น, เชือนแช เช่น เสความ.
• สว     สะวะ- น. ของตนเอง. ( ส. ; ป. สก).
• สวก     ๑ ว. มีเนื้อไม่แน่นและไม่ซุย (ใช้แก่ลักษณะหัวเผือกหัวมันและผลไม้บางชนิด). ๒ สะหฺวก น. สวิงขนาดเล็กชนิดหนึ่งสำหรับตักปลา.
• วก     ก. หักเลี้ยวกลับ เช่น รถเลยที่หมายแล้ววกกลับ, ในบทกลอนใช้แผลงเป็น พก ก็มี.
• เสวกามาตย์    -วะกามาด น. เสวกและอำมาตย์.
• เสวนะ    เสวะ- ก. คบ เช่น ควรเสวนากับบัณฑิต ไม่ควรเสวนากับคนพาล, (ปาก) พูดจากัน เช่น หมู่นี้พวกเราไม่ค่อยได้พบปะเสวนากันเลย. น. การสนทนาแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน เช่น กลุ่มวรรณกรรมจัดเสวนาเรื่องสุนทรภู่. (ป.)
• เสวนา    เสวะ- ก. คบ เช่น ควรเสวนากับบัณฑิต ไม่ควรเสวนากับคนพาล, (ปาก) พูดจากัน เช่น หมู่นี้พวกเราไม่ค่อยได้พบปะเสวนากันเลย. น. การสนทนาแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน เช่น กลุ่มวรรณกรรมจัดเสวนาเรื่องสุนทรภู่. (ป.)
• เสวย    ๑ สะเหฺวย (ราชา) ก. กิน, เสพ, เช่น เสวยพระกระยาหาร เสวยพระสุธารส; ครอง เช่น เสวยราชย์. (ข. โสฺวย). ๒ สะเหฺวย ก. ได้รับ, ได้ประสบ, เช่น เสวยทุกขเวทนา, ได้รับประโยชน์ เช่น เสวยสิทธิ์. (ข. โสฺวย).
• เสวียน    สะเหฺวียน น. ของใช้ชนิดหนึ่ง ทำด้วยหญ้า หวาย หรือฟาง เป็นต้น ถักหรือมัดเป็นวงกลม มักมีหู ๒ ข้างสำหรับหิ้ว ใช้รองก้นหม้อที่หุงต้มด้วยเตาฟืนหรือเตาถ่าน, ของใช้ชนิดหนึ่ง ทำด้วยไม้ไผ่สานเป็นแผ่นกลม สำหร
• สวกรรม    น. งานส่วนตัว. (ส. สฺวกรฺมนฺ).
• สวการย์    น. หน้าที่หรือธุระของตนเอง. (ส. สฺวการฺย).
• สวมเสื้อ    ครอบครองโดยสมบูรณ์ มีลัทธิ ยึดไว้แน่น ยึดไว้โดยสม-บูรณ์ สวมเสื้อคลุม
• เสริมสวย    ก. ตกแต่งให้ดูสวยงามขึ้น (มักใช้แก่สตรี). น. เรียกสถานที่รับแต่งผม แต่งหน้า แต่งเล็บ เป็นต้น ว่า ห้องเสริมสวย หรือ ร้านเสริมสวย.
• เสวยทุกข์    ประสบทุกข์
• เสวยสุข    เสพย์สุข

• ธมลวรรณ จุลเสวก ไวส์ เรียล เอสเตท