คนตีระฆัง คือ

• คนยาก
  คนหิ้วกระเป๋าและรับใช้ธุระอื่น ๆ ในโรงแรมหรือคลับ
  พนักงานรับใช้ในโรงแรม

• คน     ๑ น. มนุษย์. ๒ ก. กิริยาที่เอามือหรือสิ่งอื่นกวนเพื่อทำสิ่งที่นอนก้นหรือที่เกาะกันอยู่เป็นกลุ่มเป็นก้อนให้กระจายขยายตัว หรือกวนสิ่งต่าง ๆ
• คนตี     ผู้ตี
• ตี     ก. เอามือหรือไม้เป็นต้นฟาดหรือเข่นลงไป เช่น ตีเด็ก ตีดาบ, ตบเบา ๆ เช่น นอนตีพุง; บุให้เข้ารูป เช่น ตีขัน ตีบาตร; แผ่ให้แบน เช่น ตีทอง;
• ตีระ     ( แบบ ) น. ฝั่ง. ( ป. , ส. ).
• ตีระฆัง     ย่ําระฆัง เคาะระฆัง จัดเก็บภาษีหรือค่าธรรมเนียม ส่งเสียงดังต่อเนื่อง
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• ระฆัง     น. เครื่องใช้ตีให้เกิดเสียงเป็นอาณัติสัญญาณ หล่อด้วยทองเหลืองเป็นต้น รูปคล้ายลูกฟักตัด มีหูติดอยู่ตอนบน.
• คนตีระฆังโบสถ์    คนลั่นระฆังโบสถ์
• คอระฆัง    น. ส่วนพระเจดีย์ตรงคอด ต่อองค์พระเจดีย์ (ที่เรียกระฆัง) กับบัลลังก์.
• ผูกระฆัง    ผูกกระดิ่ง
• ย่ําระฆัง    ตีระฆัง เคาะระฆัง
• รูประฆัง    รูปกรวย รูปกระดิ่ง
• หอระฆัง    n. หอสูงสำหรับแขวนระฆัง ตัวอย่างการใช้: หอระฆังหลังเก่าดูทรุดโทรมเต็มที clf.: หลัง
• การตีระฆัง    เสียงระฆัง ที่ดินลักษณะคลื่น ที่สูงเนินน้ำแข็ง ปุ่มเล็ก ๆ เนิน เนินกลม เนินเขากลมเล็ก ๆ เนินเขาเล็ก ๆ โคก
• ทรงระฆัง    ของที่มีลักษณะคล้ายระฆัง ทรงกระดิ่ง

• มีคนตีระฆัง บางทีอาจจะเรียกหาผู้คน