คนเฟอะฟะ คือ

• คนขี้เกียจ
  คนหยาบคาย
  คนไม่เรียบร้อย

• คน     ๑ น. มนุษย์. ๒ ก. กิริยาที่เอามือหรือสิ่งอื่นกวนเพื่อทำสิ่งที่นอนก้นหรือที่เกาะกันอยู่เป็นกลุ่มเป็นก้อนให้กระจายขยายตัว หรือกวนสิ่งต่าง ๆ
• เฟอะ     ว. เลอะ เช่น แผลมีหนองเฟอะ.
• เฟอะฟะ     ว. เลอะเทอะ เช่น น้ำเหลืองไหลเฟอะฟะ; ไม่เข้าท่า เช่น แต่งตัวเฟอะฟะ.
• เฟะฟะ    ว. เละละ.
• ฟอนเฟะ    ว. เละเทะ, เป็นที่น่ารังเกียจ, เช่น มีความประพฤติฟอนเฟะ สังคมฟอนเฟะ.
• ฟะฟัด    กลอน ก. ฟัด, ฟาด.
• ฟะฟั่น    ว. เฝือ, เฟือน, มากจนเฝือ; มืดมัว; ยุ่งเหยิง;สั่น, สะเทือน.
• ฟะฟ่าย    ว. เฟื้อย, เลื้อย.
• เฟะ    ว. เละ, เปื่อยหรือแหลกเหลวจนไม่เป็นรูปเป็นร่าง, เช่น เน่าเฟะ.
• พับเลียส เทเรนเทียส อะเฟอร์    เทเรนซ์
• ขนเฟอร์    เฟอร์
• สกุลอะฟีลแลนเทส    สกุลอฟีลแลนเทส
• อีโนซิทอล เฮกซะฟอสเฟต    กรดไฟติค
• ไม้ต้นเฟอร์    ไม้เฟอร์
• คนฝันเฟื่อง    คนคิดฝัน คนฝันกลางวัน คนบ้าๆบอๆ