ชรูบ คือ

• ชฺรูบ
  (โบ) ว. ซูบ.

• ชร     ชฺระ- เป็นพยางค์หน้าของคำที่ตั้งต้นด้วยตัว ช ในบทกลอน เช่น ชทึง เป็น ชรทึง. ๑ ชอน น. ลวดลาย, ลายประกอบริม, ระบาย, เช่น ขนนเขนยชร. ( ข. ). ๒
• รู     น. ช่อง เช่น รูเข็ม ผ้าขาดเป็นรู, ช่องที่ลึกเข้าไปในสิ่งต่าง ๆ เช่น รูหู รูจมูก รูปู รูงู.
• ชระอับ    ชฺระ- (กลอน) ว. อับ, มืดมัว, มืดคลุ้ม.
• บัญชร    บันชอน น. กรง, ซี่กรง; หน้าต่าง. (ป., ส. ปญฺชร).
• ชราบชรับ    ชฺราบชฺรับ ก. ซึมซาบ.
• ชร-    ๓ ชฺระ- เป็นพยางค์หน้าของคำที่ตั้งต้นด้วยตัว ช ในบทกลอน เช่น ชทึง เป็น ชรทึง.
• เพชรกลับ    เพ็ดชะ- น. ชื่อว่านชนิดหนึ่ง. (พจน. ๒๔๙๓).
• บ้านพักคนชรา    บ้านพักฟื้นคนชรา สถานพักฟื้นคนชรา สถานพักฟื้นผู้สูงอายุ สถานดูแลคนชราหรือคนไม่แข็งแรง
• บ้านพักฟื้นคนชรา    บ้านพักคนชรา สถานพักฟื้นคนชรา สถานพักฟื้นผู้สูงอายุ
• ชระ    ๑ ชฺระ ว. สะอาด, บริสุทธิ์, เช่น ให้ฉลักแสบกภาพอันชระ. (สมุทรโฆษ). ๒ ชฺระ เป็นพยางค์หน้าของคำในบทกลอน เช่น ชระงม ชระง่อน.
• ชรัด    ชฺรัด (กลอน) ก. ซัด เช่น หมู่หนึ่งชรัดด้วยทองแดง. (ม. คำหลวง มหาราช).
• ชรัว    ชฺรัว น. ซอกเขา, หุบเขา.
• ชรา    ชะ- ว. แก่ด้วยอายุ, ชำรุดทรุดโทรม. (ป., ส.).
• ชริน    ชะ- ก. ประดับ เช่น กรุงชรินไว้.
• ชรุก    ชฺรุก (กลอน) ก. ซุก, แอบ, แทรก, เอาของไปแอบแฝงไว้, เช่น ช่อช้อยชรุกระโยงยาน. (ม. คำหลวง จุลพน).