ชรัว คือ

• ชฺรัว
  น. ซอกเขา, หุบเขา.

• ชร     ชฺระ- เป็นพยางค์หน้าของคำที่ตั้งต้นด้วยตัว ช ในบทกลอน เช่น ชทึง เป็น ชรทึง. ๑ ชอน น. ลวดลาย, ลายประกอบริม, ระบาย, เช่น ขนนเขนยชร. ( ข. ). ๒
• รัว     ๑ น. ชื่อเพลงหน้าพาทย์เพลงหนึ่ง ใช้ในโอกาสเช่นร่ายเวทมนตร์คาถา แปลงกาย หรือเนรมิตตัว. ๒ ก. ตีหรือยิงเป็นต้นเร็ว ๆ ทำให้เกิดเสียงดังถี่ ๆ
• วัชร    วัดชะระ- น. วชิระ. (ส. วชฺร; ป. วชิร).
• วัชร-    วัดชะระ- น. วชิระ. (ส. วชฺร; ป. วชิร).
• วัชรี    น. พระอินทร์. (ส.).
• ชระมัว    ชฺระ- (กลอน) ว. ขมุกขมัว, ยังไม่สว่าง, เช้าตรู่, มืด, เช่น ชระมัวทั่วทิศเอียง อากาศ. (นิ. นรินทร์).
• วัชระ    วัดชะระ- น. วชิระ. (ส. วชฺร; ป. วชิร).
• วัชรินทร์    น. พระอินทร์. (ส. วชฺรินฺ, วชฺร + อินฺทฺร).
• วัยชรา    น. วัยที่ต่อจากวัยกลางคน อายุเกิน ๖๐ ปี.
• วีลแชร์    รถเข็นผู้ป่วย เก้าอี้รถเข็น
• วัชรปาณี    น. “ผู้ถือวชิระ” คือ พระอินทร์, วชิรปาณี ก็ว่า, ชื่อพระโพธิสัตว์องค์หนึ่งตามคติฝ่ายมหายาน พระหัตถ์ทรงสายฟ้า. (ส. วชฺรปาณิ).
• วัชรยาน    น. ชื่อหนึ่งของลัทธิพุทธตันตระ ซึ่งถือว่ามีหลักปรัชญาสูงเหนือธรรมชาติ มีความแข็งเหมือนเพชร ใสเหมือนอากาศ ไม่มีใครต้านทานได้เหมือนสายฟ้า จึงเรียกหลักปรัชญานั้นว่า วัชระ และเรียกลัทธิว่า วัชรยาน. (ส.)
• วัชราสน์    น. ท่านั่งขัดสมาธิเพชร. (ส.).
• วัยแก่ชรา    วัยชรา วัยแก่เฒ่า
• ชร-    ๓ ชฺระ- เป็นพยางค์หน้าของคำที่ตั้งต้นด้วยตัว ช ในบทกลอน เช่น ชทึง เป็น ชรทึง.