ชระอับ คือ

• ชฺระ-
  (กลอน) ว. อับ, มืดมัว, มืดคลุ้ม.

• ชร     ชฺระ- เป็นพยางค์หน้าของคำที่ตั้งต้นด้วยตัว ช ในบทกลอน เช่น ชทึง เป็น ชรทึง. ๑ ชอน น. ลวดลาย, ลายประกอบริม, ระบาย, เช่น ขนนเขนยชร. ( ข. ). ๒
• ชระ     ๑ ชฺระ ว. สะอาด, บริสุทธิ์, เช่น ให้ฉลักแสบกภาพอันชระ. ( สมุทรโฆษ ). ๒ ชฺระ เป็นพยางค์หน้าของคำในบทกลอน เช่น ชระงม ชระง่อน.
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• อับ     ๑ น. ตลับ. ๒ ว. ไม่มีลมเข้าออก, ไม่โปร่ง, เช่น อากาศอับ, ไม่เคลื่อนไหว เช่น ลมอับ; ไม่มีตาไป (ใช้แก่หมากรุก); โง่ เช่น ปัญญาอับ;
• ชระอาบ    ชฺระ- (กลอน) ก. อาบ, ชโลม, ทา, ทำให้ซึมซาบ.
• พระอันดับ    น. พระลูกวัด, พระอนุจร ก็เรียก, พระผู้มิได้เป็นประธานหรือคู่สวดในสังฆกรรม เช่น พระอันดับนาค (พระอันดับในพิธีบวชนาค) พระอันดับแจง (พระอันดับในพิธีสวดแจง), โดยปริยายหมายถึงผู้น้อยที่เข้าร่วมพิธีโดยมิไ
• ชรูบ    ชฺรูบ (โบ) ว. ซูบ.
• บั้นพระองค์    (ราชา) น. บั้นเอว.
• บัญชร    บันชอน น. กรง, ซี่กรง; หน้าต่าง. (ป., ส. ปญฺชร).
• ชราบชรับ    ชฺราบชฺรับ ก. ซึมซาบ.
• ระอุ    ว. ร้อนมาก ในความว่า อากาศร้อนระอุ แผ่นดินร้อนระอุ; สุกทั่ว เช่น ข้าวระอุ.
• ชระงม    ชฺระ- (กลอน) น. ป่ากว้าง, ป่าใหญ่. ว. เปลี่ยวเปล่า, เงียบสงัด, เช่น อยู่ชระงมนั้น. (ม. คำหลวง มหาราช).
• ชระงำ    ชฺระ- (กลอน) ว. คลุ้ม, มืด, งำ.
• ชระง่อน    ชฺระ- (กลอน) น. ชะง่อน, หินที่เป็นปุ่มเป็นแง่ยื่นออกมาจากเขา.
• ชระดัด    ชฺระ- (กลอน) ก. ดัด.