ดังแฉ่ คือ

• ฟ่อ
  ทําเสียงฟ่อ

• ดัง     ๑ น. สันจมูก, ใช้ว่า ดั้ง ก็มี. ๒ ว. บังเกิดเสียงขึ้นหรือทำให้เสียงบังเกิดขึ้นอย่างแรง เช่น กลองดัง พูดดัง เสียงดัง. ๓ ว. เช่น, อย่าง,
• แฉ     ๑ น. เครื่องตีชนิดหนึ่ง ทำด้วยโลหะ สำหรับตีขัดจังหวะ เล็กกว่าฉาบ. ๒ ก. แบ, ตีแผ่, เปิดเผย, เช่น แฉไพ่.
• แฉ่     ว. เสียงดังเช่นนั้นอย่างเสียงฝนตกพรำ ๆ เป็นระยะ ๆ หรือเสียงที่เอาโลหะเผาไฟร้อนจุ่มลงในน้ำ.
• เสียงแฉ่    เสียงฟ่อ
• ทําให้เกิดเสียงดังแฉ่ๆ เกิดจากร้อนจัด    ทําให้เกิดเสียงดังแฉ่ๆ
• ขว้างแฉลบ    ดูอย่างผิวเผิน ตักของสิ่งที่ลอยอยู่บนผิวหน้าของเหลวออก ทำให้คลุมไปด้วยฝ้า มองผ่านไปอย่างรวดเร็ว อ่านอย่างลวก ๆ เกิดเป็นฝ้าอยู่บนผิวหน้า
• ซึ่งแฉลบไป    ซึ่งเบนไป
• ลิ้นสองแฉ    (สำ) ว. ที่พูดสับปลับเชื่อถือไม่ได้.
• ส่งเสียงแฉ่ๆ    ส่งเสียงดังฉู่ฉี่ ส่งเสียงฟ่อๆ
• เสียงดังแฉ่ๆ    เสียงดังฉู่ฉี่ เสียงฟ่อๆ
• หยักลึกเป็นสองแฉก    ที่แบ่งเป็นสองส่วน
• ซึ่งมีรูปร่างคล้ายลิ้นสองแฉก    คล้ายmiter
• ทําให้เกิดเสียงดังแฉ่ๆ    ทําให้เกิดเสียงดังแฉ่ๆ เกิดจากร้อนจัด
• แฉก    ว. ลักษณะของสิ่งที่เป็นแผ่นและแยกออกเป็นจัก ๆ หรือเป็นทางยาว เช่น พัดแฉก ดาว ๕ แฉก ใบตาลเป็นแฉก ๆ; เรียกพัดยศพระราชาคณะ มียอดแหลมและริมเป็นจัก ๆ ว่า พัดแฉก. น. ลักษณนามเรียกสิ่งที่มีลักษณะเป็นแฉก ๆ
• แฉง    น. กระบังศัสตราวุธ เช่น คนถือหอกแฉงปลอกทอง. (สุบิน). (ข.).

• ฉีดน้ำลงบนแผ่นเกลือเล็กน้อยเพื่อทดสอบความพร้อม หากน้ำที่ฉีดลงไปส่งเสียงดังแฉ่ๆ จากความร้อนและระเหยหายไป แสดงว่าแผ่นหินเกลือนั้นพร้อมใช้ปรุงอาหารแล้ว