ทะบู คือ

• (กลอน) น. ป้อม, หอรบ.

• ทะ     ๑ คำใช้นำหน้าคำที่ขึ้นต้นด้วยตัว ท ในบทกลอน มีความแปลอย่างเดียวกับคำเดิมนั้น หรือเป็นคำซ้ำซึ่งคำหน้าเสียงกร่อนไป เช่น ๒ ( กลอน ) ก. ปะทะ เช่น
• ระบบการแทะเล็ม    การจัดการการแทะเล็ม การแทะเล็มแบบเลือกกิน การให้อาหารแบบปล่อย
• ทะนุ    ก. อุดหนุน (มักใช้ควบกับคำอื่น).
• ทะลุ    ก. เกิดเป็นรูหรือทำให้เป็นรูถึงอีกข้างหนึ่ง. ว. ที่เป็นรู เช่น หม้อทะลุ.
• ภิทะ    พินทะ- ก. แตก, ทำลาย. (ป., ส.).
• มทะ    มะทะ น. ความเมา; น้ำมันช้างที่ตกมัน; สภาพช้างที่ตกมัน. (ป., ส.).
• วทะ    วะ- น. คำพูด. ก. พูด, กล่าว. (ป.).
• แทะ    ก. เอาหน้าฟันกัดให้หลุดออกมาทีละน้อย ๆ, เล็มกินทีละน้อย ๆ, โดยปริยายหมายถึงอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ลูกไม่ทำมาหากินมาคอยแทะเงินพ่อแม่.
• ระบิ    น. เรื่อง, ความ, ฉบับ, อย่าง.
• ระบุ    ก. เจาะจง เช่น ระบุชื่อผู้รับ ระบุตัวบุคคล, บ่งชื่อ, ออกชื่อเฉพาะ, เช่น ระบุชื่อพยาน; มีออกมามาก ๆ พร้อม ๆ กัน เช่น ทุเรียนระบุ เห็ดระบุ ส่าไข้ระบุ.
• สะบู    น. ดอกไม้ (?) เช่น ถนัดดั่งสะบูบังใบ แม่เร้น. (กำสรวล).
• ทะมัดทะแมง    ว. คล่องแคล่ว, กระฉับกระเฉง, ไม่เก้งก้าง, เช่น ทำงานทะมัดทะแมง ท่าทางทะมัดทะแมง; รัดกุม เช่น แต่งตัวทะมัดทะแมง, ถะมัดถะแมง ก็ว่า.
• ทะร่อทะแร่    (ปาก) ก. เข้าไปเกี่ยวข้องทั้ง ๆ ที่ไม่มีหน้าที่, ทะร่อท่อแร่ ก็ว่า.
• ทะลักทะแลง    ก. ลักลั่นกัน, ไม่เป็นระเบียบ.
• ทะลึ่งทะลั่ง    ว. พรวดพราด.