ทะมื่น คือ

• ว. มีลักษณะดำมืดสูงใหญ่น่าเกรงขาม, ตระมื่น ก็ว่า.

• ทะ     ๑ คำใช้นำหน้าคำที่ขึ้นต้นด้วยตัว ท ในบทกลอน มีความแปลอย่างเดียวกับคำเดิมนั้น หรือเป็นคำซ้ำซึ่งคำหน้าเสียงกร่อนไป เช่น ๒ ( กลอน ) ก. ปะทะ เช่น
• มื่น     ๑ ( ถิ่น-พายัพ, อีสาน ) ก. ลื่น. ๒ ก. ชื่นบาน เช่น ชื่นมื่น.
• ทะมึน    ว. มีลักษณะดำมืดสูงใหญ่น่าเกรงขาม, ตระมื่น ก็ว่า.
• ทะมัดทะแมง    ว. คล่องแคล่ว, กระฉับกระเฉง, ไม่เก้งก้าง, เช่น ทำงานทะมัดทะแมง ท่าทางทะมัดทะแมง; รัดกุม เช่น แต่งตัวทะมัดทะแมง, ถะมัดถะแมง ก็ว่า.
• กระมัน    ดู กระโห้.
• กระมึน    (โบ) ว. สูงค้ำฟ้า, สูงเด่น, เช่น กายาศีรษะพลัดพราย หัวขาดเด็ดตาย จรลู่กระมึนเหมือนเขา. (เสือโค, บางฉบับเป็น ตระหมื้น), ตระมึน ก็ใช้, โดยมากเป็น ทะมื่น.
• จะมีขึ้น    เกิดขึ้น
• ชระมื่น    ชฺระ- (กลอน) ว. ทะมื่น เช่น ผีพรายชระมื่น ดำช่วยดู. (แช่งน้ำ).
• ชระมุ่น    ชฺระ- (กลอน) ว. มุ่น, นุ่ม, เช่น ลานโลมวิไลแถงชระมุ่น อกเอย. (นิ. นรินทร์).
• ตระมื่น    ตฺระ- (กลอน) ว. สูงใหญ่, ทะมื่น ก็ใช้.
• มะมื่น    ดู กระบก.
• ละมุน    ว. อ่อนนุ่ม, นุ่มนวล, เช่น ผ้ากำมะหยี่เนื้อนิ่มละมุนมือ.
• สีละมัน    ดู ลิ้นจี่.
• อะมีน    เมทิลอะมีน โมโนอะมีน
• ทะงัน    (กลอน) ว. ตระหง่าน, กว้างใหญ่, สูงใหญ่.