ประเหส คือ

• ปฺระเหด
  ก. ประมาท. (ข. ปฺรแหส).

• ปร     ปะระ-, ปอระ- ว. อื่น, ใช้เป็นบทหน้าสมาส เช่น ปรปักษ์ ปรโลก. ( ป. ).
• ประ     ปฺระ ใช้เติมหน้าคำอื่นเพื่อให้คำหนักแน่นขึ้น เช่น ชิด เป็น ประชิด, ท้วง เป็น ประท้วง; คำที่แผลงมาจาก ผ เช่น ผทม เป็น ประทม แล้วแผลง ประ เป็น บรร
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• เห     ก. เบนไป เช่น เหหัวเรือ, เขว เช่น เขาเหไปเข้าข้างศัตรู, เฉ เช่น รถยนต์เหออกนอกทาง.
• พระเมหสี    แม่อยู่หัว
• พระมเหสี    ชายา มเหสี พระชายา พระนางเจ้า
• ประเหล    ปฺระเหน ว. ประหนึ่ง, ประดุจ, มักใช้เลือนเป็น ประเล่ห์. (ส. ปฺรเหลิ ว่า ปริศนา, กล).
• ประเหียล    ปฺระเหียน (โบ; กลอน) ว. ประเหล.
• สัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์    ค่าสัมประสิทธิ์
• มเหสักข์    น. เทวดาผู้ใหญ่. (ป.).
• มเหสิ    น. ผู้แสวงหาศีลาทิคุณอันยิ่งใหญ่, ฤษีใหญ่, พระพุทธเจ้า. (ป.; ส. มหรฺษิ).
• มเหสี    ๑ น. ผู้แสวงหาศีลาทิคุณอันยิ่งใหญ่, ฤษีใหญ่, พระพุทธเจ้า. (ป.; ส. มหรฺษิ). ๒ น. ชายาพระเจ้าแผ่นดิน. (ป.; ส. มหิษี).
• วิเหสา    น. ความเบียดเบียน; การทำร้าย. (ป. วิหึสา, วิเหสา; ส. วิหึส).
• มเหสีเอก    n. ชายาคนแรกของพระเจ้าแผ่นดิน, ชายาที่เป็นใหญ่ของพระเจ้าแผ่นดิน ตัวอย่างการใช้: เจ้าแม่ปทุมา ราชธิดาเจ้าเมืองสิงห์เป็นมเหสีเอก มีราชธิดา 1 องค์ คือเจ้าหญิงทิพย์เกษร clf.: พระองค์,
• ประเทศเหนือหัว    รัฐหรือผู้ปกครองที่มีอำนาจควบคุมทางการเมืองเหนืออีกรัฐหนึ่ง เจ้านครสมัยศักดินา