ปุพพะ คือ

• ปุบพะ
  ว. บุพ, บุพพะ. (ป.).

• ปุ     ๑ ว. เสียงดังเช่นนั้น. ๒ ก. ปะ เช่น เอาไม้ไปปุฝาเรือน.
• ปุพพ     ปุบพะ ว. บุพ, บุพพะ. ( ป. ).
• พะ     ๑ น. เพิงที่ต่อปะเข้าไปกับด้านสกัดของเรือน, พะเพิง เพิง หรือ เพิงพะ ก็เรียก. ก. พักพิงหรือแอบอิงอาศัย เช่น ลูกมาพะพ่อแม่อยู่, พะพิง ก็ว่า;
• ปุพพะภัททะ    -พัดทะ, บุบพะพัดทฺระบด, บุระพะพัดทฺระบด น. ดาวฤกษ์ที่ ๒๕ มี ๒ ดวง เห็นเป็นรูปราชสีห์ตัวผู้หรือเพดานตอนหน้า, ดาวโปฐบท ดาวแรดตัวผู้ หรือ ดาวหัวเนื้อทราย ก็เรียก.
• ทัพพะ    ทับพะ- น. เครื่องใช้ต่าง ๆ, สมบัติ, เงิน, มักใช้ประกอบส่วนหน้าสมาส. (ป.).
• สัพพะ    ว. สรรพ, ทุกสิ่ง, ทั้งปวง, ทั้งหมด. (ป. สพฺพ; ส. สรฺว).
• อพพะ    อะพะพะ น. ชื่อจำนวนนับอย่างสูง เท่ากับโกฏิยกกำลัง ๑๑. (ป.).
• ปุพพ-    ปุบพะ ว. บุพ, บุพพะ. (ป.).
• โผฏฐัพพะ    โผดถับพะ- น. สิ่งที่มาถูกต้องกาย คือ สิ่งที่เย็น ร้อน อ่อน แข็ง หยาบ ละเอียด. (ป.).
• ปุนัพพสู    ปุนับพะสู, ปุนับพะสุ น. ดาวฤกษ์ที่ ๗ มี ๓ ดวง เห็นเป็นรูปเรือชัยหรือหัวสำเภา, ดาวหัวสำเภา ดาวสำเภาทอง ดาวสะเภา ดาวยามเกา หรือ ดาวตาเรือชัย ก็เรียก. (ป. ปุนพฺพสุ).
• ปีแพะ    มะแม ปีมะแม
• ป่าแพะ    (ถิ่น-พายัพ) น. ป่าละเมาะ.
• ปัพพาชนะ    ปับพาชะ- (แบบ) น. การขับไล่. (ป.).
• ปุพพผลคุนี    -, ปุบพะ-, บุบพะ-, บุระพะ- น. ดาวฤกษ์ที่ ๑๑ มี ๒ ดวง เห็นเป็นรูปแรดตัวผู้หรือเพดานตอนหน้า, ดาววัวตัวผู้ หรือ ดาวงูเมีย ก็เรียก.
• ปัพพาชนียกรรม    -ชะนียะ- น. กิจของสงฆ์ทำในการขับไล่ภิกษุ; การขับไล่ออกจากหมู่. (ส. ปฺรวฺราชนียกรฺม; ป. ปพฺพาชนียกมฺม).