วัชฌ์ คือ

• ก. ฆ่า, ทำให้ตาย. (ป.).

• วัช     ๑ ( แบบ ) น. วชะ, คอกสัตว์. ( ป. วช). ๒ วัดชะ- น. สิ่งที่ควรละทิ้ง; โทษ, ความผิด. ( ป. วชฺช; ส. วรฺชฺย, วรฺชฺช). ๓ น. การพูด,
• มัชฌ    มัดชะ- น. ท่ามกลาง. (ป.; ส. มธฺย).
• มัชฌ-    มัดชะ- น. ท่ามกลาง. (ป.; ส. มธฺย).
• สัชฌ    น. เงิน. (ป.).
• สัชฌ-    น. เงิน. (ป.).
• สัชฌุ    น. เงิน. (ป.).
• มัชฌันติก    มัดชันติกะ- น. เวลาเที่ยงวัน, คู่กับ วิมัชฌันติก ว่า เวลาเที่ยงคืน. (ป.).
• มัชฌันติก-    มัดชันติกะ- น. เวลาเที่ยงวัน, คู่กับ วิมัชฌันติก ว่า เวลาเที่ยงคืน. (ป.).
• มัชฌิม    มัดชิมะ-, มัดชิมมะ-, มัดชิม- ว. ปานกลาง. (ป. มชฺฌิม).
• มัชฌิม-    มัดชิมะ-, มัดชิมมะ-, มัดชิม- ว. ปานกลาง. (ป. มชฺฌิม).
• มัชฌิมภูมิ    -พูม น. ภูมิหรือชั้นของคนชั้นกลาง, ในคณะสงฆ์หมายถึงภิกษุที่มีพรรษาตั้งแต่ ๕ ถึง ๙, ภิกษุจัดเป็น ๓ ชั้น ชั้นต้น คือ นวกภูมิ (ชั้นใหม่) มีพรรษาต่ำกว่า ๕, ชั้นกลาง คือ มัชฌิมภูมิ, และชั้นสูง คือ เถรภูม
• มัชฌิมวัย    มัดชิมะ-, มัดชิมมะ- น. วัยกลางคน.
• มัชฌิมา    ว. ปานกลาง, ไม่ยิ่งไม่หย่อน, เช่น พอเป็นมัชฌิมา. (ราชา) น. นิ้วกลาง เรียกว่า พระมัชฌิมา. (ป.; ส. มธฺยมา).
• สัชฌกร    น. ช่างเงิน. (ป.).
• สัชฌะ    น. เงิน. (ป.).