ชระเมียง คือ

• ชฺระ-
  (กลอน) ก. เมียง, มองดู.

• ชร     ชฺระ- เป็นพยางค์หน้าของคำที่ตั้งต้นด้วยตัว ช ในบทกลอน เช่น ชทึง เป็น ชรทึง. ๑ ชอน น. ลวดลาย, ลายประกอบริม, ระบาย, เช่น ขนนเขนยชร. ( ข. ). ๒
• ชระ     ๑ ชฺระ ว. สะอาด, บริสุทธิ์, เช่น ให้ฉลักแสบกภาพอันชระ. ( สมุทรโฆษ ). ๒ ชฺระ เป็นพยางค์หน้าของคำในบทกลอน เช่น ชระงม ชระง่อน.
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• เม     น. แม่. ( ข. ).
• เมีย     น. ภรรยา, หญิงที่เป็นคู่ครองของชาย, คู่กับ ผัว. ว. คำบอกเพศ หมายความว่า ตัวเมีย เช่น ไก่เมีย ม้าเมีย.
• เมียง     ก. เลียบเคียงเข้าไป, ชายตาดู.
• มี     ว. รวย เช่น เขาเป็นคนมี ไม่ใช่คนจน, ไม่เปล่า, ไม่ว่าง, เช่น ในหม้อมีข้าว ในห้องน้ำมีคน. ก. ถือเป็นเจ้าของ, อยู่ในครอบครอง, เช่น มีเงิน มีลูก,
• ยง     ๑ ว. อร่ามเรือง, มักใช้เป็นส่วนท้ายของสมาส เช่น โฉมยง ยุพยง. ๒ ว. ยั่งยืน, มั่นคง, คงทน, ยืนนาน, เช่น อยู่ยงคงกระพัน ยืนยง. ๓ ว. กล้าหาญ
• ชระเมียน    ชฺระ- (กลอน) ก. ชม, ดู.
• ชระเดียด    ชฺระ- (กลอน) ว. รายไป, เรียดไป, โบราณเขียนเป็น ชรดียด ก็มี เช่น ผลักให้ตากตนอยียด ชรดียดด้าวดิ้นดรนอนอยู่แล. (ม. คำหลวง กุมาร).
• ชระเอม    ชฺระ- (กลอน) ว. ร่มเย็น เช่น ดั่งฤๅดั่งไทรชระเอมชรอื้อ. (ม. คำหลวง ชูชก).
• ชระเดียดชระดัด    (กลอน) ว. เกลื่อนกล่น, ดาษดื่น.
• เวชระเบียน    ประวัติคนไข้
• ระเมียร    ก. ดู, น่าดู. (ข. รมึล ว่า ดู).
• ระเดียง    น. เรียกสายสำหรับตากผ้าสบงจีวรเป็นต้นของพระภิกษุสามเณรว่า สายระเดียง.