วัชรปาณี คือ
- น. “ผู้ถือวชิระ” คือ พระอินทร์, วชิรปาณี ก็ว่า, ชื่อพระโพธิสัตว์องค์หนึ่งตามคติฝ่ายมหายาน พระหัตถ์ทรงสายฟ้า. (ส. วชฺรปาณิ).
- วัช ๑ ( แบบ ) น. วชะ, คอกสัตว์. ( ป. วช). ๒ วัดชะ- น. สิ่งที่ควรละทิ้ง; โทษ, ความผิด. ( ป. วชฺช; ส. วรฺชฺย, วรฺชฺช). ๓ น. การพูด,
- วัชร วัดชะระ- น. วชิระ. ( ส. วชฺร; ป. วชิร).
- ชร ชฺระ- เป็นพยางค์หน้าของคำที่ตั้งต้นด้วยตัว ช ในบทกลอน เช่น ชทึง เป็น ชรทึง. ๑ ชอน น. ลวดลาย, ลายประกอบริม, ระบาย, เช่น ขนนเขนยชร. ( ข. ). ๒
- ปา ก. ซัดไปด้วยอาการยกแขนขึ้นสูงแล้วเอี้ยวตัว; ( ปาก ) คำใช้แทนกิริยาได้หลายอย่างแล้วแต่คำประกอบที่ทำให้รู้ว่าเกินกว่าที่คาดคิด, มักใช้ว่า ปาขึ้นไป
- ปาณ -นะ น. ลมหายใจ; สัตว์มีชีวิต, ชีวิต. ( ป. ; ส. ปฺราณ).
- ปาณี ๑ น. มือ, ฝ่ามือ. ( ป. , ส. ). ๒ น. สัตว์, คน. ว. มีลมหายใจอยู่, ยังเป็นอยู่. ( ป. ; ส. ปฺราณินฺ).
- เพชรปาณี เพ็ดชะ- น. พระอินทร์. (ส.).
- วชิรปาณี น. “ผู้ถือวชิระ” คือ พระอินทร์. (ป.; ส. วชฺรปาณิ, วชฺรหสฺต).
- จักรปาณิ น. ผู้มีจักรในมือ คือ พระวิษณุ หรือ พระนารายณ์. (ส.; ป. จกฺกปาณิ, จกฺกปาณี).
- จักรปาณี น. ผู้มีจักรในมือ คือ พระวิษณุ หรือ พระนารายณ์. (ส.; ป. จกฺกปาณิ, จกฺกปาณี).
- ชรัว ชฺรัว น. ซอกเขา, หุบเขา.
- วัชร- วัดชะระ- น. วชิระ. (ส. วชฺร; ป. วชิร).
- วัชรี น. พระอินทร์. (ส.).
- ปาณ- -นะ น. ลมหายใจ; สัตว์มีชีวิต, ชีวิต. (ป.; ส. ปฺราณ).
- ปาณิ น. มือ, ฝ่ามือ. (ป., ส.).
มือถือ