ปาณ- คือ

• -นะ
  น. ลมหายใจ; สัตว์มีชีวิต, ชีวิต. (ป.; ส. ปฺราณ).

• ปา     ก. ซัดไปด้วยอาการยกแขนขึ้นสูงแล้วเอี้ยวตัว; ( ปาก ) คำใช้แทนกิริยาได้หลายอย่างแล้วแต่คำประกอบที่ทำให้รู้ว่าเกินกว่าที่คาดคิด, มักใช้ว่า ปาขึ้นไป
• ปาณ     -นะ น. ลมหายใจ; สัตว์มีชีวิต, ชีวิต. ( ป. ; ส. ปฺราณ).
• ปาณิ    น. มือ, ฝ่ามือ. (ป., ส.).
• ปาณี    ๑ น. มือ, ฝ่ามือ. (ป., ส.). ๒ น. สัตว์, คน. ว. มีลมหายใจอยู่, ยังเป็นอยู่. (ป.; ส. ปฺราณินฺ).
• ปาณก    -นะกะ- น. หนอน, สัตว์มีชีวิต. (ป.).
• ปาณก-    -นะกะ- น. หนอน, สัตว์มีชีวิต. (ป.).
• ปาณทัณฑ์    น. โทษถึงชีวิต. (ป.; ส. ปฺราณทณฺฑ).
• ปาณภูต    น. สัตว์เป็น. ว. มีลมหายใจ. (ป.; ส. ปฺราณภูต).
• ปาณะ    -นะ น. ลมหายใจ; สัตว์มีชีวิต, ชีวิต. (ป.; ส. ปฺราณ).
• ปาณิดล    น. ฝ่ามือ. (ป., ส. ปาณิตล).
• ปาณิมุกต์    น. ศัสตราที่พุ่งด้วยมือ เช่น หอก หลาว. (ส.).
• ปาณิมูล    น. ข้อมือ. (ส.).
• ปาษาณ    ปาสาน, ปาสานะ (แบบ) น. หิน. (ส.; ป. ปาสาณ).
• ปาสาณ    ปาสาน, ปาสานะ (แบบ) น. หิน. (ป.; ส. ปาษาณ).
• วชิรปาณี    น. “ผู้ถือวชิระ” คือ พระอินทร์. (ป.; ส. วชฺรปาณิ, วชฺรหสฺต).