ปาษาณ คือ

• ปาสาน, ปาสานะ
  (แบบ) น. หิน. (ส.; ป. ปาสาณ).

• ปา     ก. ซัดไปด้วยอาการยกแขนขึ้นสูงแล้วเอี้ยวตัว; ( ปาก ) คำใช้แทนกิริยาได้หลายอย่างแล้วแต่คำประกอบที่ทำให้รู้ว่าเกินกว่าที่คาดคิด, มักใช้ว่า ปาขึ้นไป
• ปราษาณ    ปฺราสาน น. หิน. (ส. ปาษาณ; ป. ปาสาณ).
• ภาษาปาก    น. ภาษาพูดที่แสดงความคุ้นเคย ไม่เหมาะที่จะใช้เป็นพิธีรีตอง เช่น ตาแป๊ะ ตะบี้ตะบัน เทน้ำเทท่า.
• ภาษาโบราณ    n. ภาษาเก่าก่อนที่มีมานานซึ่งคนในสมัยโบราณใช้ติดต่อสื่อสาร และในปัจจุบันไม่ได้ใช้แล้ว ตัวอย่างการใช้: อาจารย์สามารถอ่านและแปลภาษาโบราณของชนชาติกรีกได้เป็นบางคำ
• ปาณ    -นะ น. ลมหายใจ; สัตว์มีชีวิต, ชีวิต. (ป.; ส. ปฺราณ).
• ปาณ-    -นะ น. ลมหายใจ; สัตว์มีชีวิต, ชีวิต. (ป.; ส. ปฺราณ).
• ปาณิ    น. มือ, ฝ่ามือ. (ป., ส.).
• ปาณี    ๑ น. มือ, ฝ่ามือ. (ป., ส.). ๒ น. สัตว์, คน. ว. มีลมหายใจอยู่, ยังเป็นอยู่. (ป.; ส. ปฺราณินฺ).
• ภาษาฝรั่งเศสโบราณ    ภาษาฝรั่งเศสในยุคแรก
• ภาษาอังกฤษโบราณ    ภาษาอังกฤษในยุคแรก
• ภาษาเยอรมันโบราณ    ภาษาเยอรมันในยุคแรก
• ภาษาโรมันโบราณ    ภาษาละติน
• ปาณก    -นะกะ- น. หนอน, สัตว์มีชีวิต. (ป.).
• ปาณก-    -นะกะ- น. หนอน, สัตว์มีชีวิต. (ป.).
• ปาณทัณฑ์    น. โทษถึงชีวิต. (ป.; ส. ปฺราณทณฺฑ).