วชิรปาณี คือ

• น. “ผู้ถือวชิระ” คือ พระอินทร์. (ป.; ส. วชฺรปาณิ, วชฺรหสฺต).

• วชิร     วะชิระ- น. สายฟ้า; เพชร; อาวุธพระอินทร์. ( ป. ; ส. วชฺร).
• ชิ     อ. คำที่เปล่งออกมาเมื่อรู้สึกโกรธหรือไม่ชอบใจเป็นต้น.
• ปา     ก. ซัดไปด้วยอาการยกแขนขึ้นสูงแล้วเอี้ยวตัว; ( ปาก ) คำใช้แทนกิริยาได้หลายอย่างแล้วแต่คำประกอบที่ทำให้รู้ว่าเกินกว่าที่คาดคิด, มักใช้ว่า ปาขึ้นไป
• ปาณ     -นะ น. ลมหายใจ; สัตว์มีชีวิต, ชีวิต. ( ป. ; ส. ปฺราณ).
• ปาณี     ๑ น. มือ, ฝ่ามือ. ( ป. , ส. ). ๒ น. สัตว์, คน. ว. มีลมหายใจอยู่, ยังเป็นอยู่. ( ป. ; ส. ปฺราณินฺ).
• จักรปาณิ    น. ผู้มีจักรในมือ คือ พระวิษณุ หรือ พระนารายณ์. (ส.; ป. จกฺกปาณิ, จกฺกปาณี).
• จักรปาณี    น. ผู้มีจักรในมือ คือ พระวิษณุ หรือ พระนารายณ์. (ส.; ป. จกฺกปาณิ, จกฺกปาณี).
• วัชรปาณี    น. “ผู้ถือวชิระ” คือ พระอินทร์, วชิรปาณี ก็ว่า, ชื่อพระโพธิสัตว์องค์หนึ่งตามคติฝ่ายมหายาน พระหัตถ์ทรงสายฟ้า. (ส. วชฺรปาณิ).
• เพชรปาณี    เพ็ดชะ- น. พระอินทร์. (ส.).
• ปาณ-    -นะ น. ลมหายใจ; สัตว์มีชีวิต, ชีวิต. (ป.; ส. ปฺราณ).
• ปาณิ    น. มือ, ฝ่ามือ. (ป., ส.).
• (วชิรญาณ)    มาจาก หนังสือวชิรญาณ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ
• ปาณก    -นะกะ- น. หนอน, สัตว์มีชีวิต. (ป.).
• ปาณก-    -นะกะ- น. หนอน, สัตว์มีชีวิต. (ป.).
• ปาณทัณฑ์    น. โทษถึงชีวิต. (ป.; ส. ปฺราณทณฺฑ).