ชระลุ คือ

• ชฺระ-
  (กลอน) ก. ปรุ, สลัก, ฉลุ.

• ชร     ชฺระ- เป็นพยางค์หน้าของคำที่ตั้งต้นด้วยตัว ช ในบทกลอน เช่น ชทึง เป็น ชรทึง. ๑ ชอน น. ลวดลาย, ลายประกอบริม, ระบาย, เช่น ขนนเขนยชร. ( ข. ). ๒
• ชระ     ๑ ชฺระ ว. สะอาด, บริสุทธิ์, เช่น ให้ฉลักแสบกภาพอันชระ. ( สมุทรโฆษ ). ๒ ชฺระ เป็นพยางค์หน้าของคำในบทกลอน เช่น ชระงม ชระง่อน.
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• ลุ     ก. ถึง (ในลักษณะที่ต้องใช้ความพยายาม) เช่น ลุความสำเร็จ, ถึง เช่น ลุศักราช, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำ ถึง เป็น ลุถึง; ( โบ ) รู้ความ เช่น ลุท้องตรา
• ชระลอ    ชฺระ- (กลอน) ก. ชะลอ, พยุงให้เคลื่อนไป, ประคองไว้.
• ชระลัด    ชฺระ- (กลอน) น. ทางลัดไปได้.
• ชระลั่ง    ชฺระ- (กลอน) ก. ทะลึ่งทะลั่ง เช่น จงสองเจ้าอย่าได้ทะลิ่นชระลั่งคอยนั่งเฝ้าพระบาท. (ม. คำหลวง กุมาร).
• ชระล่อง    ชฺระ- น. ทางล่อง, ซอกเขา, ลำธาร, เช่น ผู้ชระลองล่วงห้วงมหรรณพ. (ม. คำหลวง ทานกัณฑ์).
• ชระล้ำ    ชฺระ- (กลอน) ก. ล้ำ. (ดุษฎีสังเวย).
• ชระลอง    ชฺระ- น. ทางล่อง, ซอกเขา, ลำธาร, เช่น ผู้ชระลองล่วงห้วงมหรรณพ. (ม. คำหลวง ทานกัณฑ์).
• ทะลิ่นชระลั่ง    -ชฺระ- (กลอน) ก. ทะลึ่งทะลั่ง.
• ชระงม    ชฺระ- (กลอน) น. ป่ากว้าง, ป่าใหญ่. ว. เปลี่ยวเปล่า, เงียบสงัด, เช่น อยู่ชระงมนั้น. (ม. คำหลวง มหาราช).
• ชระงำ    ชฺระ- (กลอน) ว. คลุ้ม, มืด, งำ.
• ชระง่อน    ชฺระ- (กลอน) น. ชะง่อน, หินที่เป็นปุ่มเป็นแง่ยื่นออกมาจากเขา.
• ชระดัด    ชฺระ- (กลอน) ก. ดัด.